Misafir Günü Etkinliği# Hayal@

"Bugün Misafir günü etkinliğinin ikinci haftasındayız bu hafta sevgili Hayal@ ile eşleştim bizler için çok güzel bir yazı hazırlamış ben çok keyifle okudum bakalım sizde beğenecek misin?"

        Merhabalar,

     Misafir Günü Etkinliği için sevgili OjeBahçesi’nin konuğu oldum. Etkinliğin bu haftaki konusu: Yaşadığımız komik bir anımızı anımsatan veya anımızla ilgili olan bir eşyayı paylaşmak ve tabii ki olayları detaylı anlatmak. Benim anımın pek bir komik yanı yok aslında trajikomik olması sebebiyle konuya dahil olabileceğini düşünerek sizlerle paylaşıyorum.

     Liseyi Antalya’da okudum. Bir gün rahatsızlanınca okulda izin alıp, evime dönmüştüm. Dönmüştüm değil aslında dönmeye çalışmıştım. Bahtsız Bedevi’liğimin cilvesi işte tam da bu dönüş yolunda kendini gösterdi.

     Merkezi bir yerde oturduğum halde, o zamanlar şehir dışı sayılabilecek bir yerde okuyordum ve dolanmayı seven dolmuşların da son durağı sayılıyordu evim. Klasik bir dolmuş hayal edin; orta sıralara oturmuş liseli bir kız, kendi halinde, acısını içine gömmüş, evine gidip uyuma derdinde sadece.

     Antalya’nın ücra köşelerinde dolanıp dururken biz, dolmuşa bir anne ve 8-9 yaşlarında oğlu bindi. Çocuğun annesi oldukça suratsız, etine dolgun, eh az birazcık da asabiydi. Oğluysa yumurcak diye tabir edemeyeceğimiz cazgır ve sevimsiz çocuklardandı. Bir de 4. şahsımız vardı ki dillere destan bir şirine; yavru bir ördek.

     Manzara şu: Kadın, çocuğunu temizlik yaparken bütün sinirini ondan çıkardığı vileda gibi sürükleyerek minibüse bindirdi. Orta sırada oturan ben çantamı kucaklayıp, yer vermek için  cam kenarına çekilmeye çalışır vaziyetteyken, üzerimden uçan bir çocuk gördüm ve çocuğun boynundan yakaladığı yavru ördeği. Bir eşya gibi fırlatılan ve üzerimden uçup, yanıma konan çocuğun şokuyla boğuşurken ben, kadın yanıma oturdu. Otursun tabii ama sıkıntı şurada; koltuk 2 kişilikti ve kadın tek başına zaten o koltuğu kaplayabilirdi. Çocuk ve zayıf da olsam ben, zaten neredeyse bütün koltuğu doldururken, kadının yanıma oturmaya çalışması fizik kurallarını yıkan bir çalışma değil, görgü kurallarını yıkan bir sonuçtu. Kadının yarısı üzerimde giderken, yaşadığım şokla “Rahatsınızdır inşallah teyzecim?” diye soracak vakti bulamadan, ördek yavrusuna kayıverdi gözüm. Küçücük elleriyle boğazına sarıldığı ördek yavrusunu bir de havada tutuyordu çocuk. Saygısızlık tamam da hayvana eziyete cinnet geçiren ben, gözlerimdeki sinirle çocuğa nasıl bir telekinezi yaptıysam camdan bakan çocuk, dönüp ters ters bana bakmaya başladı. Neyse gel gelelim 2-3 durak sonra indiler. Kadın önce kendi ağırlığından kurtardı beni. Tam “Allah razı olsun” moduna bağlamışken ben, çanta alır gibi çocuğu üzerimden uçurdu gene. Neyse bu sevimli! anne-oğul iniyorlar, bayan eleştirmen modumdan çıkacağım diye sevinirken, çocuk döndü, sırıttı ( tamam sırıtmadı, pis pis güldü aynı filmlerdeki gibi) ve üzerime yavru ördeği fırlattı. Ve ve ve inip gittiler. Garibimi havada yakaladım o hasta ve vücut çalışmış! halimle.

     Bunlar inince şoför devam etmeye başladı yoluna ama adama “Dur. Ördek. Bekle. Unuttular. Ay! Aman!” moduna bağlayıverdim. Durup, kapıyı açtı bana amca sağ olsun. Dolmuştan inmeden, kapıdan seslendim ama oralı olan yok. Dolmuşçu amcamız da “Gel kızım” deyip devam etti. Ben tabii “Ne olacak bu ördeğin hali?” yasını tutmaya başlarken adam “Benim çocuklar sevinir, köye götüreyim” dedi. Dolmuşta en son ben kalmıştım ve inmek üzereydim. Düşme potansiyeli olan yavrucağı şoför amcanın da ısrarıyla ön koltuğa bıraktım. İdamdan, co-pilotluğa yükselen ördekçikle de vedalaşıp, evime döndüm.

     O günden bana hatıra bir ördek fotoğrafı görünce aklıma gelen bu anı kaldı. Zaman ayırıp, anımı okuyan sizlere ve beni blogunda misafir eden İrem’e teşekkür ederim.